Uczniowie piszą

        • Ogólnopolski Konkurs Literacki "Wiersz o Babci i Dziadku"

        • Maja Chilarzewska, kl. IVa

          Moi kochani

          Babcia i Dziadek – skarb wielki mam.

          Kocham ich mocno każdego dnia.

          Zawsze rozumieją, gdy smutno mi jest.

          Przy Nich problemy znikają jak sen.

          Babcia obiadki wspaniałe mi da.

          O wszystko zadba, zawsze czas ma.

          Jej ciepły uśmiech jak słoneczny dzień.

          Przy nim znika każdy cień.

           

          A Dziadek ze mną na spacery chodzi.

          Po parku, lesie – gdzie droga prowadzi.

          Na rower wsiada, gdy proszę Go szczerze,

          Bo w Niego zawsze, zawsze wierzę.

           

          Wspierają, dopingują, gdy coś robić chcę.

          Z nimi odważniej idę przez świat ten.

          Babciu i Dziadku – kocham Was tak,

          Bo każdy dzień z Wami to najpiękniejszy skarb!

           

          Maja Drążkiewicz, kl. IVb

          Moja Babcia

          Moja Babcia to największy skarb,

          który wszystkich pieniędzy jest wart.

          Kiedy przytulam głowę do podusi,

          Babcia zawsze czyta bajkę swojej wnusi.

          Pocieszy mnie, gdy jest mi źle.

          Każdy taką Babcię chce.

          Babcia przytula mnie do swojego serduszka.

          Dzięki Niej mam zawsze uśmiech od uszka do uszka.

          Moja Babciu, żyj sto lat,

          bo bez Ciebie świat nie jest nic wart!

           

          Aleksandra Zduńczyk, kl. Vb

          Dla Babci i Dziadka

          Babciu i Dziadku, kocham Was mocno,

          jak blask słońca na niebie.

          Dziękuję za uśmiech, przytulne kolanka,

          za bajki i ciasteczka z samego ranka.

           

          Z Wami jest fajnie, najfajniej na świecie.

          Jesteście boscy, jesteście cool!

          Niech Was omijają smutki i troski,

          a każdy dzień będzie piękny i boski!

           

          Kacper Czarnecki, kl. VI

          Wiersz dla Babci i Dziadka

          Babcia jest jak ogród pełen pięknych kwiatów,

          gdzie czułe słowa jak motyle latają,

          a wszystkie troski natychmiast znikają.

          Razem z dziadkiem tworzą duet idealny,

          ich wkład w nasze życie jest niewyobrażalny.

          Babcia smakiem swych potraw zawsze zachwyca,

          gdy nam gotuje, serce od razu się raduje.

          Dziadek towarzystwa nie odmówi,

          przy tym żartować bardzo lubi.

          Jest bardzo pomocny,

          nie traktuje nikogo jak czarnej owcy.

          Wszystkie troski zmienia w błahostki,

          więc gdy smutno Ci i źle, idź do dziadków,

          a oni rozweselą Cię.

          Każda babcia i dziadek mimo swego wieku rozumieją swe wnuki,

          jak by byli w ich wieku.

          Oby nam żyli sto lat i  byli doceniani przez świat.

          Takich ludzi jak oni - dobrych, serdecznych i czułych

          każdy chciałby w swym sercu tulić.

          Z okazji zbliżającego się Ich święta niech wiedzą,

          że każdy wnuk o nich pamięta.

          Niech żyją w radości, daleko od przykrości.

          Niech spokój im dopisuje,

          żeby cierpliwości starczyło im do dalekiej przyszłości.

          Niech zdrowie Ich nie opuszcza,

          a uśmiech zawsze maluje Im się na ustach.

          Niech pouczają swe wnuki,

          bo od nikogo innego nie przyswoją tak cennej nauki.

           

          Katarzyna Zbrzezna, kl. VI

          Skarby naszego domu

          Babcia to serce domu, co bije spokojnie,

          w jej dłoniach chleb pachnie, a herbata koi.

          Zawsze ma czas, by wysłuchać w ciszy.

          W jej głosie cała mądrość, w nim cała dusza.

           

          Opowie bajkę, co w sny się splata,

          rozświetli mrok jak złota latarnia.

          W oczach ma dobro, w uśmiechu ciepło,

          przy niej świat staje się prostszy i piękniejszy.

           

          Dziadek to mędrzec, przewodnik w drodze,

          jest jak skała, co nigdy w burzy się nie zachwiała.

          Pokaże gwiazdy, nauczy cierpliwości,

           w jego historii kryje się mądrość wieczności.

           

          Czasem zażartuje, czasem poważnie,

          opowie o dawnych latach odważnie.

          W dłoniach ma siłę, lecz serce łagodne,

          przy nim dni płyną spokojnie, pogodnie.

           

          Razem są jak dwa drzewa w ogrodzie,

          co rosną blisko w radości i zgodzie.

          Ich cień nas chroni, ich owoce karmią,

          a miłość trwa wciąż i nie gaśnie.

           

          Dziękujemy Wam, Babciu i Dziadku kochani,

          za każdy uśmiech, za troskę nad nami.

          Za to, że dom jest pełen radości,

          za to, że serca macie pełne miłości.