Dzień Wszystkich Świętych obchodzony jest w Kościele katolickim od IX wieku. Wyznaczył je na 1 listopada papież Grzegorz IV w 837 roku.

Kościół wspomina w tym dniu nie tylko oficjalnie uznanych świętych, czyli beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także wszystkich wiernych zmarłych, których życie nacechowane było świętością. Kościół widzi w nich swych orędowników u Boga i przykłady do naśladowania. Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach z życia Kościoła. Śpiewa się wówczas Litanię do Wszystkich Świętych, która należy do najstarszych litanijnych modlitw Kościoła.

Kościół 1 listopada wspomina nie tylko oficjalnie uznanych świętych, czyli beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także wszystkich wiernych zmarłych, których życie nacechowane było świętością. Kościół widzi w nich swych orędowników u Boga i przykłady do naśladowania.

 

2 listopada przypada Dzień Zaduszny, czyli Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, potocznie dzień modlitw "za dusze". Kościół wspomina wtedy zmarłych, którzy w czyśćcu pokutują za grzechy. W oktawie Wszystkich Świętych odprawiane są w ich intencji nabożeństwa, tak zwane wypominki.

Historia Zaduszek sięga tysiąca lat, ale dopiero od XIII wieku święto to obowiązuje w całym Kościele. Zaduszki miały stanowić alternatywę do obchodzonych na przełomie października i listopada przedchrześcijańskich świąt zmarłych. Poganie czcili wtedy przodków, zakładali przebrania, rozpalali ogniska i ucztowali.

Zwyczaje zaduszkowe przetrwały na polskiej wsi do początku XX wieku. W noc 1 i 2 listopada należało przygotować chleb, kutię i wódkę. Chłopi pozostawiali otwarte drzwi domów, by powracający zza grobu zmarli mogli spokojnie się nasycić. Innym obyczajem było palenie ognisk na rozstajach dróg i cmentarzach, a zwłaszcza na mogiłach samobójców. Jesienne Dziady – obrzęd, do którego odwoływał się choćby Adam Mickiewicz – obchodzono właśnie w tym okresie.